Vertrek van mijn solo fietstocht in het Vietnamese Ho Chi Minh (S3 P1:E2)

Op woensdag 4 januari heb ik mijn solo fietsavontuur S3 aangevat in Vietnam in de miljoenenstad Ho Chi Minh (Saigon) en fiets ik in drie dagen naar de grens van Cambodia. Fietsen tussen de lokale bevolking en hun leefgewoonten is een ware belevenis wat je als gewone toerist nooit te zien krijgt. Meer dan ooit ben ik ervan overtuigd dat er weinig andere transportmiddelen zijn dan de fiets om dit mee te kunnen maken.

Cycling Adventure 15 (CA15) is mijn pad van persoonlijke groei waarmee ik mensen wil inspireren hun eigen pad van persoonlijke groei te ontwikkelen in deze snel veranderende wereld.

Als quasi enige fietser werd ik constant omringd door honderden bromfietsers

Tijdens mijn eerste twee dagen was fietsen niet evident door de jetlag (6 uur verschil). Om 4u was ik klaarwakker en om 20u kon ik mijn ogen niet meer openhouden.

Ho Chi Minh is een stad met bijna 9 miljoen inwoners. Het is een uitgestrekt gebied van meer dan 30 km alvorens wat rustige wegen tegen te komen. Als quasi enige fietser werd ik constant omringd door honderden bromfietsers. Ze snijden je de pas af en rijden door het rood licht. Verkeersregels bestaan er in de praktijk niet. Ik heb er wel geen enkele aanrijding gezien en vraag me dan af of het niet beter zo is dan het systeem in Europa met zoveel verkeersborden en tegelijkertijd heel veel ongevallen. Er wordt constant geclaxonneerd met als doel je te verwittigen als ze vanachter je aankomen. In tegenstelling tot wat ik had verwacht vind ik het al bij al wel veilig fietsen op die manier. Vooral ook omdat er zoveel tweewielers zijn die net zoals ik een deel van de weg willen gebruiken.

Politie heb ik nergens gezien tenzij op een rustige weg langs het water waar ze, verscholen achter een hoek, met een lasergun een snelheidscontrole deden. Drie politiemannen waarvan 1 met de lasergun stonden plezier te maken aan de straat en binnenin het nabije huis zaten nog eens drie politiemannen op rode plastieke kinderstoeltjes de administratie te doen. Ik vond het een hilarisch beeld en probeerde een foto te nemen maar dat lieten ze spijtig genoeg niet toe.

Het meest uitgeoefende beroep in Vietnam moet denk ik uitbater van een winkeltje zijn. Tijdens de 400 km die ik in Vietnam heb gereden heb ik zonder overdrijven elke km de kans gehad om eten en drinken te kopen. Overal staan er kraampjes of hebben mensen hun huis uitgerust met een winkelruimte. En wat ik ook enorm speciaal vond waren de vele ‘bars’ langs de weg. In hangmatten kan je lekker luieren terwijl je iets eet of drinkt.

Dichter bij de grens met Cambodia stuurde Strava me langs kleinere wegen waar ik van nabij kennis kon maken met het leven van de lokale bevolking

De muggen hebben me letterlijk al goed beet gehad. Omdat de combinatie van zonnecrème en deet niet goed werkt had ik besloten enkel deet op te doen met als gevolg dat ik zonnebrand had. De volgende dag had ik beslist om enkel zonnecrème te smeren wat dan weer tot gevolg had dat ik muggenbeten had. Hoe dan ook, zelfs als je deet opdoet blijven ze je steken omdat de meerderheid er immuun tegen geworden is. ‘s Nachts is de klamboe wel handig. De instructies zijn simpel om de klamboe op te zetten, maar met een kamer vol hoge muren zonder bevestigingspunten moest ik wel wat inventief zijn en schuiven met het bed en de kast. Met als gevolg een hoop ongedierte dat verscholen zat onder de kast en achter het bed. Uiteindelijk is het zoals een kansspel of je dengee of iets dergelijks oploopt want je volledig beschermen lukt gewoonweg niet.

Om ‘s avonds te gaan eten heb ik mijn comfort zone wel verlaten. De eetgelegenheden zijn volgens de normen die ik heb aangeleerd enorm vuil en geven je geen smakelijk gevoel, maar het eten is wel superlekker en de mensen zijn heel vriendelijk. De eerste avond moest ik zelfs het eten niet betalen. Een geschenk voor een hardwerkende fietser zeiden ze.

Dichter bij de grens met Cambodia stuurde Strava me langs kleinere wegen waar ik van nabij kennis kon maken met het leven van de lokale bevolking. Ik heb een lange tijd gefietst langs een riviertje met aan de oever typische woningen. Ik ben er zelfs de plaatselijke kapper tegengekomen in zijn fraai kapsalon. Ook de gevaarlijke brug die Strava me deed oversteken zal me nog lang bijblijven.

Overal waar ik kwam leefden de mensen in zeer bescheiden woningen, enkel in Can Tho heb ik een paar villa’s en appartementen gezien.

Er zijn toch wel een aantal zaken die me opvielen. In elk dorp is 4G en WIFI beschikbaar, niemand draagt schoenen enkel slippers, overal zie je de winkeltjes vol met kratten bier maar je ziet niemand drinken en nergens zijn bakkerijen te vinden, althans ik heb er maar 1 gezien.

Op zaterdag 7 januari zet ik mijn tocht verder en trek ik de grens over richting Cambodia.

Enkele cijfers van mijn (deels gravel)ritten: