Van Kigali tot Nairobi – solo fietsen door het hart van Afrika. (S5 P2:E1)

Donderdag 26 juni 2025 vlieg ik naar Kigali. De zenuwen zitten niet in het vertrek, maar in wat daarna komt. Dit wordt anders. Groter. Rauw en echt. Buiten mijn comfortzone.

Kigali is het beginpunt. In september vindt hier het WK wielrennen plaats. Maar ik ben er nu al — om de sfeer te voelen, het parcours te verkennen, de stad in me op te nemen. De straten ademen koers. Het is een perfecte plek om opnieuw te beginnen.

De solo fietstrip wordt het volgende hoofdstuk in mijn wereldwijde fietsavontuur. Meer dan een rit, het is een zoektocht: naar richting, naar rust, naar wat er nog niet is. Ik hoop dat het anderen aanzet om ook hun pad te verkennen, op hun manier.

Cycling Adventure 15 (CA15) is mijn pad van persoonlijke groei waarmee ik mensen wil inspireren hun eigen pad van persoonlijke groei te ontwikkelen in deze snel veranderende wereld.

Een route bouwen met klikken en inzoomen.

Met Google Maps, Strava en Komoot bouwde ik mijn traject. Klikkend, schuivend, twijfelend. Wegen die er veelbelovend uitzien, blijken soms zandstroken vol keien. Satellietbeelden zijn mijn gids. Inzoomen tot het bijna pixels zijn. Dorpjes spotten. Stopplaatsen zoeken. En dan herbeginnen.

Vanuit Kigali rij ik naar Tanzania, langs het noordelijke pad rond Lake Victoria, via Mwanza tot aan het Serengeti National Park. Daar mag je niet fietsen — terecht. Dus gaat de fiets op het dak van een jeep, ik ernaast, tussen de zebra’s, giraffen en gnoes. Daarna trap ik verder richting Arusha en uiteindelijk naar Nairobi.

Mijn MMR-gravelbike is weer van de partij. Tubeless banden van Specialized, wielen van Vector Wheels — stevig spul. En voor het geval dat: een Garmin InReach Messenger. Satelliet in plaats van signaal. Altijd verbonden, ook als er niemand in de buurt is.

Is dat ginds wel veilig, zo alleen fietsen?

“Is het daar wel veilig om alleen te fietsen?” Die vraag krijg ik vaak. Begrijpelijk. Rwanda, Tanzania en Kenia gelden als relatief veilig voor toeristen. Maar plannen blijft essentieel: rijden bij daglicht, nooit in het donker. Niet alleen omwille van veiligheid, maar ook omdat wegen hier geen lampen hebben en weggebruikers onvoorspelbaar zijn. Om 18u wordt het donker. Tijdig vertrekken is dus de boodschap.

Wat me meer bezighoudt is mijn gezondheid. Malaria, dengue. Ik neem pillen, gebruik DEET, draag bedekkende kledij en heb een klamboe mee. Preventie is alles. In Azië verdroeg ik de pillen goed. Hopelijk hier ook.

En dan is er nog de nachtrust.
Kamperen doe ik bewust niet — te kwetsbaar, te onvoorspelbaar. Dieren, mensen, het gebrek aan controle. Ik voel me daar simpelweg niet comfortabel bij. Voor de eerste drie ritten heb ik gegokt. Op Google Maps zocht ik naar guesthouses, met hoopgevende reviews, maar zonder garantie. Het is spannend: je weet pas of het klopt als je er staat. Voor de dagen daarna lukte het wel om op voorhand te boeken, via een platform en met hulp van de reisorganisatie Explore Tanzania. Dat geeft rust. Na een dag vol zon, zweet en kilometers is er niets zo welkom als de zekerheid van een bed.

Ademhalen als reisgenoot

Niet alles draait om spieren. Mentale voorbereiding telt evenveel. Van mijn coach Thiago leerde ik hartcoherentie — ritmisch, rustig ademen. Thuis geoefend, hier wil ik het écht toepassen. Als het heet is. Als ik twijfel. Als ik stuk zit. Dan adem ik. Bewust. Simpel. En soms is dat genoeg.

Vrijdag breng ik mijn fiets in orde, verken ik de stad en bekijk ik het WK-parcours in Kigali. Zaterdag 28 juni 2025 begin ik echt te trappen. Alleen. Met een hoofd vol plannen, een hart dat sneller klopt en benen die staan te springen.

Wat er allemaal zal gebeuren weet ik niet. Maar ik heb er zin in. Veel zin.

Tot binnenkort,

Bart 👋

Vanaf zaterdag 28/06/2025 tot en met vrijdag 10/07/2025 is de route van S5 (deel 2) Afrika – Rwanda/Tanzania/Kenia – hier live te volgen en na de rit hier via Strava.