Alleen op de fiets door Rwanda en Tanzania – stof, zwaaiende kinderen en het ritme van ademhalen. (S5 P2:E2)

Donderdagavond, 26 juni 2025. Kigali. Buiten gloeien de lichten van brommertaxi’s, binnen zakt de vermoeidheid in mijn benen. Mijn fietsdoos past net in de koffer van de taxi. Een detail, maar eentje dat telt. Na uren onderweg zijn wil je vooral: aankomen. Niet in een stad, maar in je eigen hoofd. In de rust van weten: het is begonnen.

In het hotel wacht een kleine kamer, amper plek voor mij én mijn fiets. Maar boven het bed hangt een klamboe. Prioriteit nummer één. En terwijl de stad buiten nog volop leeft, adem ik diep in. Hartcoherentie, leerde mijn coach. Vier tellen in, zes uit. Niet alleen om fysiek sterker te zijn, maar om echt aanwezig te zijn. Een goede vriend raadde me het boek Het Nieuwe Ademen van James Nestor aan. Perfecte timing. Want deze reis wordt geen klassieke tocht. Dit wordt iets anders.

Cycling Adventure 15 (CA15) is mijn pad van persoonlijke groei waarmee ik mensen wil inspireren hun eigen pad van persoonlijke groei te ontwikkelen in deze snel veranderende wereld.

Vrijdag. De banden krijgen net genoeg druk om de bagage te dragen, maar niet te veel om te barsten. Tegen de middag struin ik marktkraampjes af. Bananen, wat koekjes. Gedroogd fruit vind ik niet. En dan, in de namiddag, het hoogtepunt voor elke koersliefhebber: het WK-parcours van 2025. Proefrijden. Start aan het moderne Kigali Convention Centre, dan die muur van Kigali op. Kasseien, stijl, bruut. Een Ronde van Vlaanderen in het klein, maar met Afrikaanse lucht — zwaar, stoffig, vol uitlaatgassen. Ik hoop dat de lucht tegen september wat helderder is voor de renners.

De zon komt hier elke dag rond hetzelfde uur op, en gaat even stipt weer onder. Geen lange schemering zoals thuis. Daarom vertrek ik zaterdag net na zonsopgang — om het volle daglicht te benutten. Want eens het donker is, wordt fietsen hier niet alleen lastig, maar ook onveilig. Dag één. Eerste keer fietsen door Afrika. De nervositeit ebt snel weg. Wat blijft: verwondering. Langs de kant van de weg staan mensen. Overal. Ze zwaaien, roepen, lachen. Ik voel me welkom, maar ook bekeken. Een witte man op een gravelbike met bikepackingtassen: dat zie je hier niet elke dag.

Als ik stop, zijn kinderen er als de bliksem bij. Ik deel koekjes uit, één per kind. Maar als ik zeg dat ze er nog eentje mogen… breekt het los. Grijpende handjes, grote ogen. Ik wil gul zijn, maar voel ook de grenzen van goedbedoelde impuls. “Money?” vragen ze. Maar daar begin ik niet aan. Niet omdat ik niet wil geven, maar omdat ik het systeem niet wil bevestigen.

Wat me onderweg opvalt, zijn de fietsen. Geen racefietsen, maar oude, gammele stalen kaders met achterop een of meerdere gele kannen. Watertransport. Omdat er vaak geen aansluiting is, fietsen of duwen mensen kilometers ver om water te halen. En niet alleen water. Ze vervoeren vanalles wat je je maar kan bedenken: hout, zakken graan, kippen, houtskool, zelfs matrassen. Vaak lopend, duwend, heuvelop. Het dwingt respect af. Terwijl ik fiets uit keuze, doen zij het uit noodzaak. En met elke trap besef ik meer wat ik thuis vanzelfsprekend vind.

Langs de weg zie ik herdenkingsplekken van de genocide van 1994. Rwanda draagt zijn geschiedenis zichtbaar. 800.000 doden. En toch voel ik hier warmte, vriendelijkheid, openheid. De mensen groeten. De kinderen spelen. En ik trap verder, stil vanbinnen.

Zondag. De grens met Tanzania. Bij Rusumo wordt niet alleen mijn paspoort gecontroleerd, maar ook mijn vaccinatieboekje. Gele koorts — check. Even later verandert alles. Het asfalt verdwijnt, vrachtwagens denderen voorbij, het stof slaat in je longen. 60 kilometer lang is de weg een werf. Wat vandaag is opengebroken, ligt morgen alweer stil. Tijd heeft hier een andere maat.

’s Avonds kom ik aan. Eenvoudige kamer, bord rijst met kip, cola, twee flessen water. Voor twintig euro. Een wereld van verschil met de toeristische resorts waar veel reizigers belanden. Hier is het puur.

Maandag. Dag vier. De onwennigheid van andere fietsreizen — die had ik hier niet. Sinds dag één voel ik me welkom. Mensen roepen me toe, zwaaien terug. Sommige lopen een eindje met me mee. Anderen proberen aan mijn wiel te blijven hangen, trots, lachend. Eén jongetje fietst veertig kilometer mee. Op slippers. Zonder eten of drinken. Onderweg geef ik hem water en brood. Bij zijn dorp trakteer ik hem op een cola. Zijn ogen blinken. En mijn dag is goed.

De weg is leeg. Alleen ik, de wind en mijn ademhaling. Ik adem bewust, ritmisch. Niet alleen voor de energie, maar ook om kalm te blijven. Het helpt. Zeker nu de kilometers optellen en de hellingen blijven komen. Het landschap is ruig, maar ik voel me licht. Dankbaar zelfs.

Dinsdag. In Geita komt de chaos op me af. Drukke straten, roepende handelaars, fietsers met ladingen die je hier alleen met een bestelwagen zou vervoeren. En ik voel me… veilig. Op één ding na: de grote passagiersbussen. Die rijden alsof ze de wet niet kennen. Of negeren. Ik blijf alert.

Onderweg stop ik aan een tankstation. Eén koelkast. Eén Fanta. En een jonge vrouw die me begroet. Haar vader runt het station. We praten. Over lonen. Over werk. Een pompbediende verdient 400.000 shilling per maand, zegt ze. Hotelmedewerkers soms de helft. Omgerekend: minder dan wat wij voor een fietsbroek betalen. Het zet alles weer even op scherp.

Woensdag 2 juli. Rustdag aan Lake Victoria. De kamer kraakt. Letterlijk — het raam tikt in de wind, en gisteravond achtervolgde ik een kakkerlak. Maar vandaag is het stil. Tijd om te schrijven. Om terug te blikken.

Zes dagen onderweg. Zes dagen vol stof, zon, lachende kinderen, steile hellingen, ademhaling en reflectie. Morgen fiets ik naar de rand van het beroemde Serengeti National Park. Daar wacht een ander ritme. Vanaf vrijdag rijd ik drie dagen mee in een jeep, met een Tanzaniaanse chauffeur. Geen fiets in het park — dat mag hier niet. Mijn fiets gaat mee in de jeep. Even geen trappen, wel turen. Naar de horizon, naar wilde dieren, naar stilte.

En daarna? Dan stap ik weer op. Aan de rand van de Serengeti gaat het verder. Alleen, op twee wielen. Zoals het hoort.

Wat er nog komt? Geen idee. Maar ik kijk ernaar uit. Met open hart. En longen die ritmisch ademen.

Tot binnenkort,

Bart 👋

Vanaf zaterdag 28/06/2025 tot en met donderdag 10/07/2025 is de route van S5 (deel 2) Afrika – Rwanda/Tanzania/Kenia – hier live te volgen en na de rit hier via Strava.