Op 8 januari 2024 bereikte ik Antofagasta. Na 8 intensieve dagen vol solo fietstochten en ervaringen was het hoog tijd om te rusten. In Antofagasta schreef ik mijn vorige blogpost, die vele reacties opleverde. De aanmoedigingen en grappige opmerkingen motiveerden me om met volle moed verder te kijken naar mogelijkheden om vanuit Antofagasta 300 km oostwaarts naar het dorpje Peine te reizen, zonder enige bewoonde plek om me te bevoorraden.
Cycling Adventure 15 (CA15) is mijn pad van persoonlijke groei waarmee ik mensen wil inspireren hun eigen pad van persoonlijke groei te ontwikkelen in deze snel veranderende wereld.
Ik vond de doorsteek solo per fiets te riskant, ondanks spontaan aangeboden water de voorbije dagen.
Toen ik nog thuis was, zocht ik wanhopig naar een manier om water te verkrijgen tijdens de oversteek door de Atacama-woestijn richting Peine. Ik nam contact op met Willy Wyqui van PA Cycling, een pionier die fietstochten organiseert, waaronder in Chili en de regio van de Atacama-woestijn. Willy was echter slechts bereid informatie te verstrekken als ik hem € 200 per uur zou betalen, omdat hij zei dat hij zelf lang gezocht had naar de beste manier voor de oversteek en dat dit zijn intellectueel eigendom was. 🤔
Via Eduardo, de vriendelijke fietsliefhebber die me in La Serena heeft geholpen en waarmee ik oudjaar heb gevierd, kwam ik in Antofagasta in contact met Nicholas, een vriend van Eduardo. Nicholas werkt in een fietsenwinkel met andere zeer behulpzame collega’s zoals Joosair, en hij heeft me voorgesteld aan zijn baas Lautaro. Daar legde ik het probleem voor. Lautaro kende Willy en was ook verbaasd over het hoge bedrag dat hij vroeg. In slechts 10 minuten legde Lautaro me uit waar de drie plaatsen waren waar ik water kon vinden om de 300 km te overbruggen.
Met enige opgedane ervaring schatte ik in dat de oversteek van 300 km naar een hoogte van 4000 m me minstens 4 dagen zou kosten. Daarnaast was ik onzeker over hoe mijn lichaam op zo’n grote hoogte zou reageren. Ondanks het af en toe spontaan aangeboden krijgen van water door voorbijgangers de voorbije dagen, vond ik het risico nog te groot om solo met de fiets de doorsteek te wagen.
En dus presenteerde ik mijn backupplan aan Nicholas: iemand zoeken die me naar Peine kon brengen, zodat ik van daaruit mijn fietstocht richting San Pedro de Atacama kon vervolgen. Zijn vriendin Madeleinne nam de uitdaging aan. 💪
Helaas hadden we niet verwacht dat Chileense stakers na twee derde van de route de weg zouden afsluiten.
Madelleine stond stipt om 10 uur bij het hotel. Ze was met de auto van haar moeder gekomen, omdat haar eigen auto een paar dagen geleden tijdens klaarlichte dag gestolen was door gewetenloze bendes uit Venezuela. Na wat benodigdheden te hebben ingekocht, zijn we via Baquedano gereden, de route die Google Maps als de kortste aangaf, met een geschatte reistijd van 4 uur.
Het bleek een totaal verkeerde keuze. Zodra we van de snelweg afgingen, veranderde de weg van een autoweg in een hobbelige, versleten weg vol putten. Ik bewonder Madelleine enorm voor haar koelbloedigheid in deze precaire situatie. Ze had al besloten om vanuit Peine zeker niet via dezelfde weg terug te keren, maar in plaats daarvan via Calama, wat iets langer is maar betere wegen heeft.
Helaas hadden we geen rekening gehouden met de staking van de Chileense lokale bevolking. Na twee derde van de route hadden ze de volledige breedte van een klein nieuw stuk aangelegde weg afgezet om te protesteren tegen het feit dat ze niet betrokken waren bij de onderhandelingen tussen de overheid, SQM en het Amerikaanse bedrijf Albemarle over de ontginning van Lithium nodig voor de batterijen van elektrische auto’s. Chili is de thuisbasis van ’s werelds grootste zoutvlaktes met lithiumreserves, waarvan 90% geconcentreerd is in de buurt waar de staking plaatsvond.
Met alle begrip voor de stakers viel ons plan in duigen. De enige oplossing die ik zag, was me ter plaatse om te kleden en toch de fiets richting Peine te nemen. Het was al na 16u, en de Garmin gaf aan dat het nog 75 km was. Voor Madelleine was het ook vervelend, omdat ze dezelfde hobbelige weg terug moest.
Op de fiets probeerde ik snelheid te halen, maar de slechte wegen verhinderden dat. Het was zelfs zo erg dat mijn bagage er een paar keer vanaf was geslingerd, en op een bepaald moment zelfs mijn volledige fietsenrek, gelukkig zonder schade. Maar de angst overviel me: wat als ik daar technische problemen kreeg? Er kwam niemand langs en ik had niet genoeg water voorzien.
In de hitte van een brandende zon, waarbij de thermometer 40 graden aangaf, zette ik mijn fietsreis voort. Tijdens mijn voorbereiding heb ik volledig onderschat hoe intens de UV-straling kan zijn. Zelfs mijn lippen waren verbrand, een ervaring die ik nog nooit eerder had meegemaakt. Ook moest ik regelmatig met mijn voeten op mijn schoenen fietsen, omdat ze in brand leken te staan. De lijst van geleerde lessen is enorm. Gelukkig ben ik zonder technische problemen rond 18u30 aangekomen in het piepkleine dorpje Peine.
“Chili is de laatste jaren hard getroffen door het kapitalisme,” zei Mirza.
In Peine trof ik geluk: een dame wees me de weg om iemand te vinden met een slaapplaats. Mirza stapte gezwikt naar me toe en sprak me in het Engels aan. Wat een verademing om niet meteen de Google Translate-app te hoeven gebruiken. Mirza, opgegroeid in het dorpje, had een paar jaar in Amerika gewerkt. Met haar spaargeld heeft ze een oud huis omgebouwd tot een pension, voornamelijk voor lokale mijnwerkers. Omdat de renovatie nog niet was voltooid, waren er geen andere gasten, maar mocht ik er toch al slapen.
Het was een aangename verrassing hoe Mirza de verbouwing had aangepakt, echt prachtig. Ze regelde voor mij een avondmaal en ontbijt. We praatten uitgebreid over het leven in Chili, waarbij ze vertelde dat toen ze terugkwam, ze zag dat Chili hard getroffen is door het kapitalisme. Onder andere de exploitatie van lithium wordt er gedaan, waardoor wij onze elektrische auto’s kunnen laten draaien. Echter hebben zij in het dorp schrik dat hun bronwater uit het bergmeer opgeraakt hierdoor. Het bedrijfsconcern sust hen met gratis energie en betrekt hen, net zoals de Chileense overheid, niet bij de strategische onderhandelingen.
Met het oog op de toekomst en om mijn fysieke grenzen te verkennen, besloot ik een klimtocht te maken naar 3600 meter hoogte.
Na het inspirerende gesprek met Mirza zette ik mijn weg voort richting San Pedro de Atacama. Een paar maanden geleden is er iemand doodgebeten door een bende honden, en het bleek dat een paar dagen geleden ook een vrouw is aangevallen. Normaal zou ik er niet zo van wakker liggen, maar een paar dagen geleden ben ik langs de kuststreek aangevallen door een bende honden die 100 meter van de weg in een groot hok samengetroept lagen. Toen ik langs de straat passeerde, vielen ze me aan – wel tien tot vijftien honden. Twee honden daar schrok ik niet meer van op, maar van zo’n grote groep was ik zwaar geschrokken. Ik ben zo hard als ik kon blijven doortrappen, maar ze hebben me toch wel een kilometer gevolgd. Sindsdien heb ik toch een beetje schrik opgelopen en ben ik serieus op mijn hoede.
In San Pedro de Atacama, een woestijndorp gelegen op 2500 meter hoogte en een toeristische trekpleister vanwege de unieke attracties, heb ik bewust een slaapgelegenheid gekozen ver weg van de toeristische drukte. De eerste dag heb ik gerust, want ik voelde dat de inspanningen op deze hoogte een impact hebben op mijn lichaam die anders is dan ik gewend ben.
Met de toekomstige fietsseizoenen in gedachten en met het vaste voornemen om te ervaren of mijn lichaam bestand is tegen inspanningen op grotere hoogte, besloot ik een klimtocht te maken naar 3600 meter hoogte om te gaan zwemmen te midden van de woestijn in de Puritama-termen. Hier zijn kleine zwemvijvers afgescheiden door kleine watervallen, gelegen in een ietwat dieper dal. Garmin stuurde me vanaf het begin langs een route met woestijnzand waar fietsen onmogelijk was, maar uiteindelijk bereikte ik de weg die me na veel gezwoeg naar de top bracht.
Na een zwembeurt in het natuurlijk mineraalwater met een aangename temperatuur, afkomstig van ondergrondse bronnen gevoed door smeltwater uit de Andes, zette ik mijn weg terug en voelde ik lichte hoofdpijn. Maar ik denk dat het eerder te maken had met de nek- en schouderpijn die typisch zijn bij moeilijkere ritten. En dus was de eerste hoogtetest geslaagd.
Op maandag 15 januari 2024 maakte ik mijn laatste fietsrit tot in Calama. Het was een zware tocht waarbij ik voor de tweede keer op een hoogte van 3500 m fietste. Het verliep zonder problemen. Bergafwaarts was er opnieuw die vervelende harde wind, waardoor ik de laatste 20 km slechts met een snelheid van 14 km per uur naar beneden kon rijden. 😂 Eenmaal aangekomen in Calama vond ik gelukkig een fietsdoos in een klein fietswinkeltje om mijn fiets mee op het vliegtuig te zetten richting België. Met vermoeide benen en talloze herinneringen sloot ik het eerste deel van S4 van mijn reis af: Adios Chili. 👋
Enkele cijfers van mijn ritten:
| Rit | Trip van | #KM | #Uren op de fiets | #Altitude mtrs |
|---|---|---|---|---|
| 10/01 | Antofagasta – Mantos Blancos | 59 | 2u26 | 181 |
| 11/01 | Peine | 103 | 5u00 | 581 |
| 13/01 | San Pedro de Atacama to Puritama | 65 | 4u15 | 1372 |
| 15/01 | San Pedro de Atacama to Calama | 104 | 5u54 | 1270 |