Mijn moeilijkste klim ooit in de onvergetelijke Awatare valley. (S5 P1:E3)

Op donderdag 9 januari 2025 begon ik het tweede deel van mijn solo-fietsavontuur, vertrekkend vanuit het charmante Pahiatua, gelegen in de Tararua-regio van Nieuw-Zeeland. Het waren dagen die ik niet snel zou vergeten, vol nieuwe uitdagingen, spectaculaire uitzichten en verrassende ontmoetingen.

Cycling Adventure 15 (CA15) is mijn pad van persoonlijke groei waarmee ik mensen wil inspireren hun eigen pad van persoonlijke groei te ontwikkelen in deze snel veranderende wereld.

Het pad leidde me door de bergen, waar de stilte van de natuur bijna voelbaar was.

Mijn route leidde me al snel naar de schilderachtige Wairarapa-vallei, een plek die je niet snel uit je hoofd krijgt. Schapen blokkeerden regelmatig de smalle asfaltwegen, en de route wisselde van asfalt naar gravelpaden die zich een weg slingerden door glooiende heuvels en uitgestrekte weilanden. Hier reed ik door een vredig landschap, met eindeloze vergezichten en kleine boerderijen waar het leven in een rustig tempo voortkabbelt.

Voor Wellington fietste ik over de indrukwekkende Remutaka Rail Trail, een voormalige treinroute die in de tweede helft van de 19e eeuw werd aangelegd. Dit stukje spoorlijn was een technisch wonder voor die tijd, en in 1987 werd het omgevormd tot een spectaculair fietspad door de bergen. Het is sindsdien een populaire route voor avontuurlijke fietsers.

Na de ferrytocht vanuit Wellington arriveerde ik op het Zuidereiland, waar de bergen en ruige natuur me verwelkomden. De fietstocht door de Awatere-vallei was een van de mooiste die ik ooit heb gemaakt. Het pad leidde me door de bergen, waar de stilte van de natuur bijna voelbaar was. De gravelwegen kronkelden tussen imposante bergen, en ik vond mezelf vaak afgeleid door de serene schoonheid om me heen. Terwijl ik fietste, dacht ik steeds vaker aan de vergankelijkheid van alles, hoe klein wij als mensen zijn in de immensiteit van de natuur, en hoe belangrijk het is om écht in het moment te staan.

Twee kilometer van meer dan 12 procent, waarbij de gravel de pedalen moeilijk in bedwang hield.

De tocht door de Awaterevallei bleek een stuk zwaarder dan verwacht. Ik wist dat het pittig zou worden, maar sommige klimmen hakten er serieus in. Vooral met 20 kg bagage was het een kwestie van doorzetten. Een paar korte stukken waren nog geasfalteerd, maar verderop veranderde het pad in gravel.

De uitdaging werd groter, en ik stond voor de zwaarste klim die ik ooit heb gemaakt. Twee kilometer van meer dan 12 procent, waarbij de gravel de pedalen moeilijk in bedwang hield. Het voelde bijna onmogelijk, maar uiteindelijk lukte het me. Deze klim was zo intens dat hij me tot het uiterste bracht, maar het was ook een moment van pure voldoening. De rit was een waar spektakel, perfect passend bij de naam ‘Cycling Adventure’.

Na de intensieve bergritten waren de geothermisch verwarmde zwembaden in Hamner Springs, met temperaturen van een comfortabele 32°C tot een verkwikkende 42°C, meer dan welkom. Ik voelde dat mijn lichaam écht snakte naar rust.

De aanhoudende tegenwind vanuit het zuiden maakte de tocht extra zwaar en gaandeweg begon mijn rug steeds meer te protesteren, net als mijn nek. Achteraf gezien was dat geen verrassing. Kort voor mijn vertrek in België had ik op het laatste moment nog een nieuwe bikefitting laten doen, omdat de vorige — die ik een jaar eerder had laten uitvoeren — toch niet bleek te kloppen. Tijdens de testritten merkte ik al dat er iets niet goed zat. Een nieuwe houding is echter niet iets waar je lichaam zich zomaar aan aanpast. Dat kost tijd, en die had ik niet.

Alleen en toch niet alleen.

Solo reizen brengt je dichter bij jezelf. Het is leerrijk en geeft een enorm gevoel van vrijheid. Maar er zijn ook momenten waarop het alleen zijn zwaar begint te wegen. Gelukkig zijn er altijd manieren om dat gevoel te doorbreken. Een korte babbel met mijn gezin deed vaak wonderen, net als jullie reacties op mijn vorige posts. Die gaven me telkens nieuwe energie om door te gaan.  

En vooral: de vele ontmoetingen onderweg maakten mijn reis zoveel rijker. Overal langs mijn fietstraject kwam ik mensen tegen die spontaan een praatje maakten. Mensen die hun verhaal deelden over waarom zij op weg waren, of die me uit de nood hielpen als ik pech had. Ik ontmoette fietsers uit Duitsland, Amerika, India, Zuid-Afrika, Canada — en uiteraard Nieuw-Zeelanders.  

Een bijzonder treffen.

Tijdens een overnachting in de bergen raakte ik aan de praat met Gerardus en zijn zoon Joff. Ze zijn Zuid-Afrikanen, maar Joff woont nu in Nieuw-Zeeland. We deelden een maaltijd en hadden een fijne babbel over onze reizen. Het was een onverwacht, maar heel aangenaam gesprek dat me bijbleef.  

Twee dagen later, op woensdag 15 januari 2025, net voordat ik mijn eindbestemming in Christchurch bereikte, volgde een bijzondere verrassing. Terwijl ik op een kruispunt stond te wachten, zag ik plots iemand aan de overkant zwaaien en filmen. In eerste instantie dacht ik dat het een politieman was en dat ik misschien iets verkeerd had gedaan. Maar toen zag ik dat het Joff was! Hij had via mijn tracker gezien dat ik in de buurt was en kwam speciaal langs om me op te zoeken.  

Joff bracht me vanuit de fietswinkel, waar ik mijn fiets had achtergelaten om ingepakt te worden voor de vlucht, naar mijn verblijf. Dat kleine gebaar van zijn kant — zonder dat hij me echt goed kende — raakte me enorm. Het toonde aan hoe behulpzaam en vriendelijk mensen onderweg kunnen zijn.

Solo reizen betekent niet altijd dat je alleen bent. Dankzij de ontmoetingen onderweg voel je juist verbonden met de mensen om je heen. En dat maakt het avontuur des te mooier.

Tot binnenkort

Bart 👋

De route van S5 (deel 1) Oceanië – Nieuw-Zeeland is hier te volgen via Strava.