Als je in Thailand fietst moet je agressieve honden erbij nemen.(S3 P1:E4)

Op donderdag 12 januari 2023 ben ik vertrokken uit het Cambodiaanse stadje Sisophon. Ik had niet gepland daar te overnachten maar omdat mijn initieel geplande route dwars door het betalende tempelgebied Angkor liep en ik de tempels tijdens mijn rustdag had gezien, besloot ik om mijn route te veranderen en rechtstreeks richting Sisophon te rijden.

Cycling Adventure 15 (CA15) is mijn pad van persoonlijke groei waarmee ik mensen wil inspireren hun eigen pad van persoonlijke groei te ontwikkelen in deze snel veranderende wereld.

Bleek dat het Grand Diamond City casino hotel twee weken voordien afgebrand was met daarbij 27 doden

Het was mijn bedoeling om vanuit Sisophon oostwaarts te fietsen om zo mijn initieel geplande route te vervoegen richting het Thaise ‘Boeung Trakoun Border Checkpoint’. Het zou een rustige rit worden van maximaal 80 km. Aangekomen aan de grens kwamen twee Cambodiaanse soldaten mijn richting uit en vroegen wat ik hier kwam doen. Ik antwoordde logischerwijze dat ik naar Thailand fietste en haalde mijn internationale paspoort boven. Hierop zeiden ze me dat ik de grens niet mocht oversteken en ik 75 km westwaarts richting Poipet moest rijden. Ik probeerde hen nog te overtuigen door wat dollars te tonen en ook de redenering dat ik als Belg geen visum nodig heb in Thailand,  maar ze waren onvermurwbaar. 

Ik was nipt voor zonsondergang in Poipet en begon mijn zoektocht naar een slaapplaats. In Poipet zijn er vele casinohotels die enkel toegankelijk zijn voor buitenlanders omdat gokken verboden is in Cambodia, tenzij spelen met de nationale loterij. En omdat hetzelfde geldt voor de Thai steken zij massaal de grens over om in Poipet te gokken. Omdat ik wou ervaren hoe het gokken eraan toe ging dacht ik eraan om in een casinohotel te slapen. Via google maps kwam ik toevallig op het Grand Diamond City casino hotel. Bleek dat het hotel twee weken voordien afgebrand was met daarbij 27 doden. Sindsdien let ik nog meer op waar de nooduitgang zich bevindt waar ik slaap. Maar aangezien ik nog geen rookmelders heb gezien vrees ik dat het niet veel uitmaakt als je in een diepe slaap vertoeft. Ik zette mijn zoektocht verder en dacht een goed hotel gevonden te hebben totdat de receptioniste me zei dat ik mijn fiets op de straat moest laten staan. Er was bewaking en als ze mijn fiets zouden stelen zouden ze me terugbetalen. In het derde hotel kon ik uiteindelijk na veel overtuiging mijn fiets, zoals elders altijd het geval was, veilig bij mij op mijn kamer zetten.

De grens oversteken in Poipet ging al bij al vrij gemakkelijk, temeer omdat je als Belg geen visum nodig hebt in Thailand en er een vriendelijk Australisch koppeltje me op weg hielp. Over de grens was het wel wennen om ineens aan de linkerkant van de weg te fietsen.

Er zijn naar schatting 8,5 miljoen honden in Thailand waarvan 1 miljoen zwerfhonden. En dat heb ik van de eerste dag in Thailand mogen ervaren. In tegenstelling tot Vietnam en Cambodia zijn de honden veel agressiever. Op een bepaald moment reed ik een oprit op met de intentie om wat foto’s te nemen van een klein boerderijtje. Opeens kwamen twee honden blaffend en grommend naar me toe gerend en omsingelden me. Ik greep zo snel als ik kon naar de Dazer in mijn achterzak en zette het ding aan. De ene hond liep achteruit maar de andere trok er zich minder van aan. Mijn poging om rond de honden heen weg te geraken en met volle vaart te vertrekken lukte me gelukkig. Een tweede keer dat er honden achter me aan stormden was toen ik van een parking reed van een winkeltje. Zelden heb ik zo een versnelling gemaakt. Vanaf dan ben ik bewust zo ver mogelijk van de kant beginnen rijden en ben ik enkel nog gestopt waar ik zag dat er geen honden waren wat zelden het geval was. Wie van plan is om in Thailand te gaan fietsen is bij deze gewaarschuwd.

In Thailand zijn er goed uitgeruste supermarkten zoals wij die gewend zijn maar evengoed zijn er in de kleine dorpjes de talrijke winkeltjes waar van de digitale wereld nog geen sprake is. In tegenstelling tot Cambodia vind je in Thailand ook de grote shoppingcentra. Ik ben er onderweg gestopt om een mobiele 4G kaart te kopen en had er mijn avondeten kunnen eten maar het voelde onwennig aan. Het contrast was daarbinnen groot met wat ik de laatste dagen had ervaren. Daarom besloot ik om verderop aan de straatkant in een geïmproviseerd ‘restaurant’ mijn avondmaal te nemen. Voor nog geen 100 bat ( ongeveer 3 euro) at ik een superlekkere maaltijd met dessert en wat frisdranken erbij. Ik lette er wel steeds op dat het vlees goed doorbakken was want de normen qua hygiëne liggen hier heel wat lager dan bij ons.

De houten stokken bleken warme gezoeten rijst te bevatten.

In de grote steden en kleine dorpjes die ik ben gepasseerd staan de schappen van supermarkten vol met een reeks aan producten die beloven te zorgen voor een perfect witte huid. Deze producten worden vaak aangeprezen door mensen die qua uiterlijk weinig weg hebben van de gemiddelde Thai, maar de schoonheidsstandaard die wordt aangeprezen is duidelijk. De gezichtscrèmes bevatten vaak gevaarlijke hoeveelheden kwik en andere gevaarlijke chemicaliën en beloven resultaat binnen twee weken. Naast deze gezichtsproducten staan er ook whitening deodorant om je oksels te bleken, pillen en dieetsupplement voor je gehele lichaam en crème speciaal voor blankere tepels. Een donkere huid in Thailand wordt gezien als een eigenschap van arme boeren van lage afkomst. Een lichte huidskleur wordt geassocieerd met eigenschappen als intelligentie en een goede achtergrond, terwijl donkere mensen gezien worden als lui, arm, achtergesteld, dom en onaantrekkelijk.

Onderweg had ik een paar keren gezien dat er ‘houten stokken’ werden verkocht en vroeg me af wat dit was. Ik stopte aan een kraampje waar een oudere dame druk in de weer was en kocht me zo een houten stok. De dame toonde me hoe ik de stok moest breken en wat erin zat. Het bleek warme gezoeten rijst te zijn. Het duurde niet lang of wat enthousiaste mannen uit de buurt kwamen uit nieuwsgierigheid kijken. Het was nog vroeg in de ochtend en hun alcoholgeur kwam me tegemoet. De gezoeten rijst was superlekker en energierijk, ideaal om de kilometers vlotter te verteren. Meestal dronk ik cola om voldoende suikers binnen te hebben en af en toe liet ik me verleiden tot een watermeloen als bleek dat deze voldoende vers was.

Enkel in Thailand is het parcours wat heuvelachtiger. Het totaal aantal hoogtemeters van al mijn ritten bedroeg ongeveer 4000 hoogtemeters, wat niet veel is op 12 fietsdagen. Met een temperatuur rond de 40 graden was het soms te heet om te fietsen ook al geraakte ik eraan gewend. Ik heb me in Thailand nooit onveilig gevoeld tijdens het fietsen en hardrijders ben ik nooit tegengekomen. Het enige wat wel storend is en een nadeel als je defensief wenst te fietsen zijn de geblindeerde voorruiten van de auto’s, overigens verboden in Europa. Je ziet op die manier nooit of de chauffeur je heeft zien aankomen.

De laatste avond vooraleer aan te komen in Bangkok heb ik geslapen in een huisje aan een klein meer. De emmer visvoeder stond op het terras en de Pangasius vissen smeekten voor wat eten. Wat een onverwacht spektakel.

Op maandag 19 januari ben ik in 12 solo fietsdagen na 1435 kilometers veilig aangekomen op mijn eindbestemming Bangkok. Vooraleer wat rust te nemen restte mij nog een belangrijke taak, de zoektocht naar een fietsdoos! Uiteindelijk bleek dit een eenvoudige taak te zijn. Op nog geen kilometer van mijn hotel was een Trek fietswinkel, overigens met een mooie en grote foto van onze Belgische wielertopper Jasper Stuyven, waar ze de service aanboden om mijn fiets te kuisen en in te pakken. Wat een luxe !

Enkel cijfers van mijn ritten: