Ook al fiets je solo, in Cambodia voel je je nooit alleen. (S3 P1:E3)

Op zaterdag 7 januari 2023 ben ik de grens overgetrokken richting Cambodia. Op basis van wat ik thuis had opgezocht kon ik me niet goed inbeelden hoe het echte leven er is. Eén ding is 100% zeker. In Cambodia zijn de mensen supervriendelijk en kan je veilig fietsen. Ik heb in mijn hele leven nog nooit zoveel ‘Hello’ gezegd op één dag.

Cycling Adventure 15 (CA15) is mijn pad van persoonlijke groei waarmee ik mensen wil inspireren hun eigen pad van persoonlijke groei te ontwikkelen in deze snel veranderende wereld.

Heel de familie woonde in het piepkleine huisje op een oppervlakte dat bij ons overeenkomt met één slaapkamer.

Al voor 7u was het een drukte van jewelste in het Vietnamese stadje Tinh Biên dat 10 km gelegen is van de grens met Cambodia. Strava stuurde me langs een binnenweg waar ineens twee razende honden achter mij aan liepen. Gelukkig had ik al wat snelheid en kon ik de boosdoeners van me afschepen.

Aangekomen aan de grens moest ik de eerste keer mijn paspoort laten zien aan een paar soldaten. Ik vroeg hen waar ik een visum kon krijgen waarop ze me in de richting van een verderop gelegen gebouw stuurden. In het gebouw aan een klein loket zag ik een man stempels zetten en enkele andere personen hun paspoort neerleggen met wat geld erin. De uitbaatster van het hotel had me verteld dat het 40 dollar was voor een visum. En dus legde ik mijn paspoort voor zijn neus met daarin 40 dollar. De man kreeg een brede glimlach op zijn gezicht. Achteraf bleek dat dit niet de plaats was voor een visum maar enkel de exit uit Vietnam. Ietwat verderop was het kantoortje om een Cambodiaans visum te vragen. En dus moest ik nogmaals 40 dollar bovenhalen. Een gemiddeld maandloon voor een Vietnamees is nog geen 200 dollar wat de brede glimlach van de man verklaart natuurlijk.

Aangekomen in Phnom Penh zag ik een aantal mensen bromfietsen wassen. Dit was het moment om mijn stoffige fiets een goede wasbeurt te geven. Omdat de mensen bezig waren stelde ik voor mijn fiets zelf te wassen maar dat aanvaarden ze niet. Nog nooit is mijn fiets zo proper geweest na een wasbeurt.

Na een welgekomen nachtrust zette ik mijn tocht verder. Enkele kilometers buiten Phnom Penh passeerde ik een piepklein huisje waar een jongen mij begroette. Ik vroeg hem of ik eens een kijkje kon nemen in zijn huisje. Bleek dat heel de familie er woonde op een oppervlakte dat bij ons overeenkomt met één slaapkamer. Bij het binnenkomen stond een grote stereoketen voor de deur en links ervan lagen een paar matrassen waar zijn zussen nog aan het slapen waren. Een toilet hadden ze niet. Bij het buitengaan heb ik de jongen nog wat centen toegestopt en om mij te bedanken zette hij zijn stereo met hoog volume op.

‘s Avonds kreeg ik bericht van Proximus dat mijn roaming bedrag bereikt was. Met overal 4G in de hand kon ik tijdens de ritten gemakkelijk opzoeken waar de slaapgelegenheden waren en om me te helpen de weg te vinden als Strava het noorden kwijt was. Tijd dus om een oplossing te zoeken. Langs de kant van de weg had ik vele keren gezien dat je voor de prijs van 1 dollar voor 5Gb aan mobiel internet hebt. De volgende ochtend ontmoette ik Sokkhim die goed Engels sprak en bereid was me te helpen. Sokkhim zei me dat hij heel binnenkort verhuisde naar Japan om er te werken. Als ik er tijdens één van mijn volgende seizoenen ga fietsen mag ik hem zeker en vast contacteren beklemtoonde hij.

Het bleek de juiste beslissing om een rustdag in te lassen in Siem Reap.

Het was de bedoeling om te overnachten in een klein dorp alvorens de volgende dag aan te komen in Siem Reap. Maar onderweg kwam ik een Duitse fietser tegen die 8 maanden geleden in Oostenrijk vertrokken was. Hij suggereerde me om zeker een volle dag te voorzien om de verschillende tempels te bezoeken. En dus maakte ik de beslissing om door te fietsen tot in Siem Reap voor een totaal van 185 zware kilometers om daar te genieten van een rustdag.

Het bleek de juiste beslissing te zijn. De tempels gelegen in het hoger gedeelte van Siem Reap genaamd Angkor dat in de 12de eeuw ooit de grootste stad ter wereld was, zijn spectaculair. In die periode en vele eeuwen erna was Cambodia een land met vele intellectuelen waar onderwijs een belangrijk deel van het leven was. Maar Pol Pot met zijn rode Khmer heeft er in 1975 door zijn dictatoriaal bewind een einde aan gemaakt. Alle mensen werden uit de grote steden gedeporteerd naar het platteland. Mensen die tekenen van intellectualiteit vertoonden zoals bijvoorbeeld het dragen van een bril werden uitgemoord. Naar schatting is 25 procent van de bevolking hier toen vermoord. Er wordt hier niet meer open over gepraat maar mijn gids Tom vertelde me wel dat nog vele oudjes er van afzien. Tot op vandaag is het onderwijsniveau nog steeds niet zoals vroeger. De uitbater van een gasthuis waar ik verbleef en die tot de rijke klasse behoort stuurt zijn kinderen naar een internationale school waar hij 10.000 dollar per jaar voor betaalt. Een fortuin hier. Maar sommige ouders sturen hun kinderen zelfs niet naar school omdat ze er het nut niet van inzien ook al is er een publieke school in de buurt.

Mr. Bunna en zijn Tuc-Tuc brachten me naar vijf tempels waarvan ‘Angkor Wat’ de grootste en indrukwekkendste is. Mijn gids Tom vertelde me dat aan de bouw, die startte in de 12de eeuw en 37 jaar heeft geduurd, een miljoen mensen (!) hebben gewerkt waarvan 4000 kunstenaars. De stenen kwamen uit de berg 16 km verderop en werden met bootjes gebracht. Je ziet in de stenen nog de gaten waaraan ze de touwen bevestigden om de stenen te dragen. Het werd volledig geverfd met bladgoud dat door de vele jaren zwart is geworden. Indrukwekkend om te zien maar anderzijds geeft het me een wrang gevoel als je hoort hoeveel mensen er slavenarbeid hebben verricht.

Na mijn rustdag zette ik mijn weg voort richting Thailand. De afgelopen nacht heeft het constant geregend en ook tijdens de dag bleef het maar regenen. Het bleek voor de Cambodiaanse vissers wel het ideale moment om aan de slag te gaan.

Ward kon niet geloven dat ik de voorbije twee seizoenen geen problemen had ervaren.

Deze tocht voelt qua fysieke inspanning lastiger aan dan de vorige twee seizoenen. Ik vermoed dat het te maken heeft met de gravelfiets die meer weerstand geeft dan mijn endurance fiets waarmee ik de vorige twee seizoenen heb gereden. Zeker als het tegenwind is, is er een groot verschil.

Ward kon niet geloven dat ik de voorbije twee seizoenen geen problemen had ervaren. Welnu Ward deze keer was het wel zo. Na een afstand van 500 km gereden te hebben begaf mijn bagagerek het. Hierdoor vlogen alle zakken achterover en scheurden over de baan. Ik dacht dat dit het einde van mijn fietstrip zou zijn. Gelukkig had ik kabelbinders bij me waardoor ik het rek terug aan mijn zadel kon vastmaken. Veel vertrouwen had ik er eerlijk gezegd niet in waardoor ik besliste om wat minder langs gravelpaden te rijden.

Enkele zaken die me in Cambodia in het oog sprongen… Overal zie je reclame voor bieren en naar verluidt drinken de Cambodianen er liters van. Langs de grote nationale wegen zie je regelmatig feesttenten met gedekte tafels en stoelen op een deel van de weg staan zonder enige bescherming voor het drukke verkeer. Geëlektrocuteerd worden via loshangende elektrische draden is heel eenvoudig. Hoe dieper in het binnenland hoe minder mondmaskers er worden gedragen. Vrouwen dragen de eerste uren van de dag hun pyjama overal waar ze naartoe gaan en zelfs waar ze werken. Energy drinks zijn bijzonder populair. Alles wat je koopt wordt nog steeds in plastieken zakjes gedaan. Nergens zie je elektrische wagens en er wordt met geen woord over gerept. Treinen zijn niet te bespeuren. Naast de weg zie je overal verbrand huisafval. Als je een vraag stelt krijg je altijd een ja, ook al hebben ze er niks van begrepen. De lichten aan kruispunten staan aan de andere kant van de weg. Alle soorten materiaal vervoeren ze met de bromfiets.

Op donderdag 12 januari verlaat ik het gastvrije Cambodia waar ik enorm van genoten heb en wacht me een nieuwe belevenis in Thailand.

Enkele cijfers van mijn ritten: